امیرحسین بهداد روز چهارشنبه در در جمع خبرنگاران اظهار کرد: وسایل و تجهیزات این آزمایشگاه هزینه ای برای استان دربرنداشته و از تهران ارسال شده و ۲ متخصص حوزه دامپزشکی آموزش های لازم را در تهران گذراندند.
وی افزود: پیش از این، نمونه های آزمایشگاهی به تهران ارسال می شد و برای ارسال جواب نمونه ها یک تا ۲ ماه فرصت لازم بود اکنون با راه اندازی این آزمایشگاه در مدت یک روز امکان تشخیص بیماری مشمشه فراهم شده است.
بهداد خاطرنشان کرد: امسال تاکنون ۲هزار و ۲۴۳ خون گیری در ارتباط با نمونه گیری مشمشه در آذربایجان شرقی انجام شده که همگی به تهران ارسال شد اما با راه اندازی این واحد آزمایشگاهی در تبریز ماهانه حدود ۲۵۰ آزمایش مورد نیاز استان انجام خواهد شد.
وی با بیان اینکه بیماری مشمشه متعلق به تک سمان مثل اسب، قاطر و الاغ است و جزو بیماری مشترک انسان و حیوان محسوب می شود، گفت: وضعیت حادی در خصوص این بیماری در آذربایجان شرقی وجود ندارد و برخی از چهارپایان تلف شده معدوم شده است.
وی ادامه داد: تست مشمشه به روش سرولوژی یا CFT، بیشتر برای بررسی ابتلا به عفونت هایی به کار می‌رود که تشخیص آن‌ها با سایر روش ها مانند کشت دشوار است، این روش نوین به لحاظ حساسیت و دقت بالا در تشخیص بیماری مشمشه به کار می رود و مشکلات و تبعات تست مشمشه به روش مالئیناسیون که به صورت تزریق داخل چشم انجام می شود را ندارد.
به گزارش نصیرنیوز به نقل از ایرانا، بیماری مشمشه (GIanders) یکی از بیماری‌های باکتریایی مسری و خطرناک است، عامل بیماری باکتری گرم منفی، غیر متحرک، فاقد کپسول و بدون اسپور است که در گذشته به نام سودوموناس مالئی (Pseudomonas mallei) شناخته می‌شد که اکنون بورخولدریا مالئی (Burkholderia mallei) نیز نامیده می‌شود.
سودومناس مالئی یک انگل اجباری بوده که به سادگی با نور، گرما و ضدعفونی‌کننده های معمولی از بین می‌رود و بنظر نمی‌رسد در جاهای آلوده بیش از شش هفته زنده بماند. اسب‌ها، قاطرها و الاغ‌ها از گونه‌های معمول درگیر می‌باشند.
انسان نیز در زمره جانداران حساس به این عامل عفونی است که بیشتر موارد بیماری منجر به مرگ می‌شود، جانوران آلوده یا حاملینی که در ظاهر تندرست بوده و از بیماری جان سالم به در برده‌اند، از عمده‌ترین منابع آلودگی به‌شمار می‌آیند.
روش انتشار آلودگی بدین صورت است که آسیب ها و ضایعات ناشی از باکتری در ناحیه شش ها (آبسه مانند) پاره شده و عامل بیماری به درون برونشیول‌ها راه یافته و باعث عفونی شدن راه های تنفسی بالایی می‌گردد که با دفع شدن ارگانیسم (باکتری مولد) از بینی و دهان امکان انتشار و انتقال آن فراهم خواهد شد.
انتشار بیماری بیشتر از راه بلع مواد غذائی آلوده با منشا ذکر شده اتفاق می‌افتد که در این زمینه آبشخورهای مشترک و آلوده نقش به سزایی خواهند داشت.
تماس مستقیم با پوست آلوده و وسایل تیمار (مانند غشو) اگر چه می‌تواند خطر آفرین باشد لیکن گاهی ایجاد بیماری پیشرونده می‌کند. همچنین انتشار بیماری از راه استنشاقی نیز می‌تواند اتفاق بیفتد ولی این شکل آلودگی در شرایط طبیعی بسیار نادر می باشد.